นิยาย MEDUSA : Dek-D.com

A-
A+

ข้อมูลเบื้องต้น

อัปลักษณ์ น่าเกียจน่ากลัว นังปีศาจ เส้นผมเป็นอสรพิษ นั่นคือคำนิยามของข้า...'เมดูซ่า'

หลายร้อยปีที่ข้าต้องหนีการไล่ล่าของมนุษย์เพียงเพราะว่าข้าเป็นปีศาจ ข้าได้เพียงแต่โศกเศร้ากับตราบาปที่ได้ข้ารับทั้งๆที่ข้าไม่ได้กระทำผิด เส้นผมที่เคยยาวสลวยงดงามกลับกลายเป็นเหล่าอสรพิษนับพันตัว ร่างกายที่เคยงดงามยั่วยวนกับกลายเป็นอสรพิษครึ่งตัว คงเหลือแต่เพียงดวงตาที่งดงาม...แต่ไม่ควรมอง

"เหล่าผู้กล้าใกล้เข้ามาแล้วสินะ" ข้ากล่าวกับอสรพิษเผือกตัวน้อยที่คอยอยู่เคียงข้างข้าเสมอมา

ฟ่อ...ฟ่อ

'สโนว์' ร้องเตือนให้ข้าหางน้อยๆเกี่ยวข้อมือให้รีบหนี ท่าทางตื่นตระหนกที่มองกี่ทีก็น่าเอ็นดูของมันทำให้ข้าหัวเราะเบาๆ...และมันคงได้เห็นข้าหัวเราะเป็นครั้งสุดท้าย

"ข้าเหนื่อยแล้วสโนว์"ข้าเอ่ยตอบกลับมัน ร่างเล็กของมันหยุดดึงทันที ข้ารู้...รู้ว่ามันรู้ความหมายของข้า

ตลอดระยะดวลาที่ผ่านมาของข้าที่ต้องหนีจากการตามล่าของผู้ที่กล่าวว่าตัวเองคือ'ผู้กล้า' ที่ไล่สังหารข้าอย่างไม่หยุดหย่อย ข้าไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้พวกเขานัก ถึงกระหายที่จะสังหารข้ามากถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่ข้าเคยเป็น...มนุษย์มาก่อนแท้ๆ

หัวเล็กของสโนว์แนบกับใบหน้าของข้าอย่างเข้าใจและการกระทำของมันคือคำตอบ....ว่ามันจะคู่เคียงข้างข้าจนลมหายใจสุดท้าย...

"หืม"

ข้าเหลือบมองบางอย่างที่ขวางทางกลับที่พักของข้า สีของมันกลืนกินไปกับสีของหิมะที่โปรยปราย ข้าจึงอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปดูสิ่งมีชีวิตตัวนั้น

ร่างอสรพิษสีขาวไร้ที่ตินอนนิ่ง มีเพียงแค่การเต้นของหัวใจที่กำลังอ่อนลงเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าข้าคิดอะไรอยู่ในตอนนั้น ถึงเก็บเจ้างูตัวนั้นกลับมาด้วย ข้าหาผ้าหนาเป็นที่นอนให้งูตัวนั้นหวังว่าความอบอุ่มของผ้าจะให้มันรอดชีวิต ข้าเฝ้ามองดูมันตลอดเวลาและทันทีมันฟื้น...ข้าหันหลังให้มันทันที

ฟ่อ...ฟ่อ

'ข้าอยู่ที่ไหน'

"เจ้าฟื้นแล้ว" งูตัวน้อยมองเจ้าของเสียงที่หันหลังให้ ลักษณะภาพรวมของเธอ ทำให้มันอดตื่นเต้นไม่ได้

ใช่นางแน่!

ฟ่อ...ฟ่อ

'ท่านคือ เมดูซ่า!'

"อะ...อืม ถ้ารู้แล้วรีบไปซะ"

มันอดดีใจไม่ได้ที่ได้เจอปีศาจเจอปีศาจผู้โด่งดัง มันรีบเลื่อยลงไปหาเธอทันที

ร่างเล็กเลื่อยขึ้นตามหางจนถึงเอวคอดกิ่ว ไม่หวั่นไหวแม้จะมีเหล่าอสรพิษนับพันข่มขู่ให้กลัว

"เจ้ากำลังหาที่ตาย ข้าบอกให้ออกไป!" ถึงแม้นางจะพูดแบบนั้น เขาก็ไม่กลัว เขาอยากมอง มองดวงตาของนางที่งดงาม...ถึงแม้จะนำมาด้วยความตาย

ข้ากำลังพยายามไล่เจ้างูเผือกที่เลื่อยขึ้นตามร่างกายของอย่างวิสาสะอย่างเต็มที แต่มันก็เท่านั้น เจ้างูเผือกหลบหลีกอย่างเชี่ยวชาญและสิ่งที่ข้ากลัวที่สุดก็มาถึง

"อย่า!!"

ดวงตาสีแดงดุจเม็ดทับทิมสบตาข้าเข้าอย่างจัง หัวใจของข้าสั่นระรัว ข้าไม่อยากทำแบบนี้ ข้าไม่อยากให้มันเกิดขึ้น เพราะดวงตาของข้า! ดวงตาข้า!

ฟ่อ...ฟ่อ

'งดงาม ตาของท่านงดงามเหลือเกิน'

"เอ๊ะ" ข้าเหลือบมองเจ้างูเผือกที่ดูเหมือนว่ามันกำลังยิ้มและยังไม่กล้าเป็นหิน!

"เจ้า...ไม่กลายเป็นหิน"

ฟ่อ...ฟ่อ

'อ่า จริงด้วย แบบนี้ข้าก็จะได้มองดวงตาของท่านจนชั่วชีวิต'

มันชูหัวขึ้นพร้อมกับเอาหัวเข้ามาถูไถกับใบหน้าของข้า

หัวใจของข้าเต้นระส่ำอย่างรวดเร็วราวกับว่ามันกำลังจะกระเด็นออกมาจากออก มันเต้นเร็วกว่าตอนที่ผู้กล้าเอาดาบจ่อคอข้าเสียอีก ในที่สุดของก็พบสิ่งที่สามารถสบตากับข้าได้...

"สโนว์"

'...'

"ข้าจะเรียกข้าว่าสโนว์ แลกกับการที่เจ้าจะได้มองตาข้าในทุกๆวัน"

ฟ่อ...

'ข้ายินดี'

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาข้าก็มีสโนว์งูเผือกที่ติดตามข้าไปตลอดทุกที่ ทุกวันมันจะพูดด้วยน้ำเสียงเจื่อแจ้วเหล่าเรื่แงราวต่างๆ จนเหล่าอสรพิษบนหัวข้าต่างพากันหาวิธีอุดหูของตัวเองซึ่งข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าพวกมันทำยังไง

แต่สำหรับข้าแล้วการได้สั่งเสียงของสโนว์มันทำให้ข้ารู้ว่า...มันยังอยู่กับข้าเสมอ

บางวันสโนว์ก็จะออกไปหาข่าวเกี่ยวกับอัศวินมาให้ข้า ถึงแม้ข้าจะห้ามแค่ไหนมันก็ไม่ฟัง สุดท้ายข้าก็ต้องจำนนปล่อยมันไป

จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี กาลเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สิบปีแล้วที่ข้ามีสโนว์ค่อยอยู่เคียงข้าง ค่อยช่วยเหลือข้ายามคับขัน

วันหนึ่งขณะที่ข้ากำลังอ่านหนังสือเล่มเก่าอยู่นั้นสโนว์กลับมาหาข้าด้วยอาการบาดเจ็บจากการออกไปหาข่าว

"สโนว์!" ข้าตกใจกับสภาพที่เห็น เกล็ดสีขาวของหิมะกลับเปอระเปื้อนไปด้วยเลือด บาดแผลจากการถูกทำร้ายเผยให้เห็นชิ้นเนื้อที่อยู่ภายใน

ฟ่อ..ฟ่อ

'เมดูซ่า ต้องรีบหนีพวกมันกำลังมา'

"พะ...พวกมันทำร้ายเจ้า"

ฟ่อ!

'รีบหนีก่อน!'

"ไม่!"

กล้ามากที่มาทำร้ายของของข้า! พวกมันสมควรตาย ความตายเท่านั้นที่ข้าจะมอบให้พวกมัน!

ดวงตาสีฟ้าดุจมหาสมุทรแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำดุจเลือดอย่างรวดเร็ว เสียงเอะอะข้างนอกวิหารทำให้ข้ารู้ว่าพวกโง่เง่ามารอความตายกันแล้ว

ข้าใช้ผ้าห่อตัวสโนว์ไว้อย่างดี ถึงแม้มันจะรั้งข้าไว้ยังไง ข้าก็ต้องไปจัดการพวกมัน

ฟ่อ...ฟ่อ

'เมดูซ่ามันอันตราย ข้าขอร้อง' ดวงตาสีทับทิมที่ขอร้องข้าทำให้ข้าใจอ่อน แต่บาดแผลบนตัวสโนว์ทำให้ข้ากัดฟันทน

"ชู่ว เจ้าต้องเชื่อข้า ข้าจะกลับมา"

ข้าลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะหันหลังออกไปเผชิญกับคนที่เรียกตัวเองว่าผู้กล้า หึ มันน่าขยะแขยง

ข้าจะฆ่ามันให้หมด!!

ข้าเหลือบมองพวกมันอยู่ตรงเสาวิหาร สิบคน หึ คิดว่าแค่นั้นจะจัดการข้าได้ สิ้นคิด

ทำให้พวกมันกลายเป็นหินแล้วค่อยทำลายดีหรือเปล่านะ หรือว่าจะรัดให้กระดูกแตกละเอียด แล้วค่อยตัดหัวดี

ข้ายกยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง แต่ถ้านานเกินไปแน่นอนว่าเจ้างูเผือกต้องออกมาหาข้าแน่ๆ รีบทำให้มันจบๆคงจะดีกว่าสินะ

ธนูสีดำสนิทที่ข้าได้มาจากการไล่ล่าครั้งก่อนถูกนำมาใช้ ปลายหัวศรถูกแต้มไปด้วยพิษของเหล่าอสรพิษนับพันที่อยู่บนหัวข้า

ฟ้าว!

ลูกธนูสามดอกพุ่งออกไปหาเป้าหมายอย่างรวดเร็วและมัน...

"อ๊าก!!"

"ช่วยข้าด้วย อ๊าก!!"

"ธนูมีพิษ!"

ไม่เคยพลาดเป้า!

"ออกมาซะ นังปีศาจ"

"ฮ่าๆๆ กล้าดีนิ ถึงได้ร่ำร้องหาความตายจากข้า"

"หึ เป็นเจ้าที่ต้องตาย ปีศาจเมดูซ่า!"

เหล่าผู้กล้าต่างร้องตะโกนให้ข้าปรากฎตัว ก็นะมันช่วยไม่ได้ถ้าพวกมันอยากเจอข้านักก็จะสนองให้!!

ทันทีที่ข้าปรากฎตัว ลูกธนูต่างพุ่งมาที่ข้าอย่างรวดเร็ว ข้าเคลื่อนไหวหลบอย่างรวดเร็วและเครื่องสังเวยคนแรก

"อ๊ากกก!!"

ดวงตามันค่อยๆกลายเป็นหิวนและลามไปทั่วทั้งร่างกายรวดเร็ว หางขนาดใหญ่ของข้าสะบัดทำลายในทันที

"เหมือนข้าได้กลิ่นความกลัวมาจากพวกเจ้า"

ข้าใช้เวลาตอนที่พวกมันตื่นกลัว จ้องสบตาพวกมันจนกลายเป็นหินจนครบทุกคน

"หึ จงมองตาข้าสิ แล้วพวกเจ้าจะรู้ว่ามันงดงามขนาดไหน"

โครม! โครม! โครม!

ข้าทำลายพวกมันให้กลายเป็นผงฝุ่นทันที จากนั้นก็ก็รีบเลื่อยกลับเข้าวิหารตามเดิม ก็พบว่าสโนว์หลับเรียบร้อยแล้ว ข้าจึงค่อยๆทำแผลเบาๆ เพื่อไม่ให้สโนว์ตื่น ก่อนจะค่อยๆเก็บสิ่งจำเป็นเพื่อเตรียมออกเดินทางอีกครั้งและมันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายของข้า

ข้ามองร่างขาวที่กำลังคดตัว จดจำทุกรายละเอียด ทั้งเสียง ทั้งภาพ ทั้งกลิ่นไอของสโนว์

ข้าไม่รู้ข้ามองมันนานเท่าไร กว่าข้าจะรู้ดวงจันทร์กลมโตก็มาเยือนท้องนภาแล้ว ข้าค่อยๆคดตัวข้างๆมัน

"ราตรีสวัสดิ์ สโนว์"

"..."

"ข้า...รักเจ้า"

เสียงฝีเท้าค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ข้ารับรู้ถึงการเคลื่อนไหวและรับรู้ถึงแรงรัดที่คอของข้า

"สโนว์ เจ้าหนีไปเถอะ"

มีเพียงแรงรัดเบาๆที่สโนว์ตอบโต้ข้า

อสรพิษนับพันบนหัวข้าต่างเงียบสงบไม่เคลื่อนไหวราวกับมันรับรู้ถึงความต้องการของข้า

ข้าอยากหายไปจากโลกใบนี้ ไม่อยากหนีแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ข้าเหนื่อยเต็มทีกับการใช้ชีวิตแบบนี้ แต่การกระทำของข้าในครั้งนี้จะทำให้สโนว์หายไปพร้อมกับข้า

ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าที่หยุดอยู่ตรงหน้าวิหาร ข้าค่อยๆปล่อยใจให้สงบ ทำใจกับความเจ็บปวดที่จะได้รับ แค่นิดเดียวเท่านั้น ข้าก็จะหลุดพ้นกับคำสาปบ้าๆไปพร้อมกับ...สโนว์

"สโนว์"

'...'

"เจ้าตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม"

'ข้าจะอยู่เจ้า จนลมหายใจสุดท้ายของข้า เมดูซ่า'

"สโนว์"

'...'

"ข้า...ช่วยมองตาข้าเป็นครั้งสุดท้ายได้หรือเปล่า"

สัมผัสการเคลื่อนไหวบนลำคอข้าอย่างช้าๆ และได้พบว่าสโนว์อยู่ตรงหน้าข้าเรียบร้อยแล้ว

ฟ่อ...ฟ่อ

'ดวงตาของเจ้างดงามมาก ทุกอย่างที่เป็นเจ้า ข้าชอบมัน...ทุกอย่าง'

ข้าไม่รู้ว่าข้าร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร น้ำตาที่ข้าเคยคิดว่ามันเหือดแห้งไปมันกลับไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

"สะ...สโนว์ อึก ข้า..."

หัวสโนว์ถูไปมาเพื่อไล่น้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย

'น้ำตาไม่เหมาะกับเจ้า'

ปัง!!

"นังปีศาจ วันนี้คือวันตายของเจ้า" เสียงประกาศก้องของผู้มาใหม่ ทำให้ข้าออกจากสโนว์เล็กน้อย

หางน้อยๆของสโนว์รัดข้อมือข้าอย่างอย่างแผ่วเบา

'เมดูซ่า...ข้าก็รักเจ้า'

ผู้กล้าย้างดาบขึ้นเหนือหัว มุ่งตรงมายังข้าอย่างรวดเร็ว

"ตายซะเถอะ ย๊ากกกก"

"อื้ม"

ข้ายิ้มรับกับคำตอบ หัวใจของข้าบีบรัดแน่น ความดีใจเอ่อล้นไปทั่วร่างกายของข้า เรายิ้มให้ซึ่งกันและกัน มันจะติดอยู่ในใจและความทรงจำของข้าตราบนิรันทร์

ข้าจะไม่ลืมดวงตาสีทิบทิมของเจ้า

ข้าจะไม่ลืมเสียงหัวเราะของเจ้า

ข้าจะไม่ลืมการกระทำทุกอย่างของเจ้า

ข้าจะไม่ลืมว่าข้า....รักเจ้ามาเพียงใด

''สโนว์ข้ารักเจ้าที่สุด''

ฉัวะ!!!

ไม่ได้อ้อนวอนต่อแอโพรไดทีแห่งความรักว่าให้สมหวัง แต่เพียงขอให้พบเขาอีกสักครั้งไม่ว่าพบชาติไหน

ไม่ว่าเขาจะเป็นมนุษย์หรืออสุรกาย

เพียงแค่ได้พบพักตร์สบตาก็เพียงพอ

MEDUSA

ผลงานอื่นๆ ของ ห้องเก็บของ ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ห้องเก็บของ

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น